Myndin er eftir Emily Balivet

Þú hefur horft á kofa hans úr fjarska,
séð ljóstýru í glugga
kannski heyrt hundgá eða hanagal
en aldrei hætt þér svo nærri að þú sæir útidyrnar. Halda áfram að lesa →

Myndin er eftir Emily Balivet

Þú hefur ávaxtað sjóð þinn, illfenginn
og reist þér kastala við Logná.
Lífið er gott. Halda áfram að lesa →

Myndin er eftir Emily Balivet

Eina nóttina á meðan ástmey hans sefur
tekur hann mal sinn og flautu;
kyssir sofandi stúlkuna á ennið
og heldur aftur af stað út í heim. Halda áfram að lesa →

Krossfestir menn eru ekki endilega frelsarar.
Og reyndar illmenni flestir,
verðskulda vafalaust bæði þjáninguna og dauðann
enda fæstir þeirra boðist til að deyja fyrir syndir mannanna.
Og ef enginn hefur áhuga á að krossfesta þig
er alltaf í boði að hengja sig í sjálfur,
helst í vindgálga.
Þú horfir í auga jötunsins undir trénu.

Blóðið rennur til höfuðs
þrýstir á augun.
Hrafn sest á höku hangandans
og kroppar vinstra augað ástúðlega úr andliti hans.
Með hægra auganu horfir hann niður í brunninn.
Kristalshljómurinn bergmálar í næturkyrrðinni
um leið og hann horfir á auga sitt hverfa
í hringgárað hyldýpið.

Að hanga á hvolfi niður úr eskitré
er ekki góð skemmtun.
Gustar undan vængjum hrægamma sem voka yfir trénu
og rokið rífur í hár þitt og klæði.
En náirðu að þrauka í níu nætur
mun einhver telja þig hetju
og fólk mun stara í viskubrunn
í von um að sjá þar auga þínu bregða fyrir.

Spurningin er hvað skal finna sér til dundurs á meðan:
ekki æfir maður skylmingar í þessari stöðu
né þjálfar sig í því að halda boltum á lofti.

Nema upp rúnar;
það er víst fátt annað í boði,
og læra tungumál fugla í framhjáhlaupi
en sumir þeirra eiga víst hreiður í þessu tré.

Í þessari stöðu verður fíflinu ljóst
að smámyntin sem hrynur úr vösum þess
niður í brunninn,
er í raun stjörnur,
og í hyldýpi himinsins
fólgnir mun stærri fjársjóðir.

Bikar, sproti, skjöldur og sverð;
allt bíður það betri tíma
en fyrir hverja nótt hrýtur hringur af hring
og auga á brunnbotni horfir aðeins til himnis.

Hina níundu nótt ríður Sláttumaðurinn háloftin
hann lendir hvítum gandi sínum mjúklega utan vegar.

Holdlaust andlit hans lítur tómum tóttum
hornamikinn mannhafur
sem hangir í steinrunnu tré,
kjúkurnar kreppast um ljáinn.

Er ég þá dauður?
spyr fíflið.

Sláttumaðurinn sker á böndin.
Hann tekur fíflið á herðar sér og ber það út á veginn.
Svo ríður hann glottandi burt.

Satýrinn situr eftir í götunni.
Ægishjálm ber hann milli brúna sér
og köngurlóarmóðir
hefur skriðið upp úr Mímisbrunni
og ofið vetrarkvíða yfir veginn.
Hann horfir yfir þéttofið netið.
Hann hefur hann vald á rúnum
og heyrir á tal vargfugla
sem ráða honum að taka einn límkenndan þráð úr vetrarkvíðanum
og rekja sig áfram.